Nadzwyczajni Szafarze Komunii świętej
Nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej w naszej parafii.
Eucharystia to centrum życia Kościoła. Eucharystia to sakrament wielkiej miłości i miłosierdzia. Tak często jest określana w dokumentach kościelnych ta prawda o miłości, jaką nam Chrystus okazuje w Eucharystii. Dnia 23 stycznia 1973 r. z polecenia Ojca Świętego Pawła VI został wydany dekret rozpoczynający się od słów Immensae caritatis. Dekret mówiący o nieskończonej miłości Pana Boga do ludzi w Eucharystii. Ten dekret rozszerza możliwość przyjęcia po raz drugi Komunii św. w ciągu dnia. Mówi także o możliwości udzielenia Komunii św. pod obiema postaciami. Między innymi właśnie w tym dekrecie mowa jest o nadzwyczajnych szafarzach Komunii św.
W 1990 r. polski Episkopat postanowił również wprowadzić instytucję nadzwyczajnych szafarzy w naszym kraju. Niektóre diecezje uczyniły to już w tym samym roku, inne w kolejnych latach. Liczba nadzwyczajnych szafarzy w ciągu lat rośnie. Jest ich już w skali kraju kilka tysięcy.
Zgodnie z naszą wiarą, każde powołanie w Kościele jest powoływaniem przez Chrystusa. Miało to miejsce w przypadku Apostołów, w przypadku św. Pawła, w przypadku św. Mateusza i wszystkich pozostałych. Chociaż w przypadku kandydatów na Nadzwyczajnych Szafarzy ten głos został skonkretyzowany przez księdza proboszcza, to jako wierzący widzimy w tym działanie samego Chrystusa. Musimy jednak zauważyć, że z punktu widzenia Objawienia wszelkie powołanie ma swoje źródło jeszcze wcześniej. Jest to działanie Ojca, który pragnie zgromadzić (zwołać) swój lud, swój Kościół (por. Rz 9,25; Iz 56,7; Mt 21,13) ze wszystkich ludów i narodów (Iz 56,7). To On posłał swego Syna do realizacji tej misji. Tak więc Jezus Chrystus realizując wolę Ojca powołuje kolejnych ludzi do pełnienia tej misji. I powołuje On sam, często wbrew naszym ludzkim kryteriom. Widzimy to wymownie na przykładzie powołania św. Pawła. Chrystus objawia się kapłanowi Ananiaszowi i musi przełamać jego wewnętrzny opór przed udaniem się do Szawła. Znał bowiem jego postępowanie w stosunku do uczniów Jezusa. Ale jednak Pan mówi do niego: „Wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie” (Dz 9,15). Sam dokonuje oceny znając ludzkie serce do głębi. Czy człowiek może kwestionować Boże sądy? Ale tutaj pojawia się także rola Ducha Świętego. Znamy Jego działanie w stosunku do Apostołów zgromadzonych w Wieczerniku w dniu Pięćdziesiątnicy. To On uzdalnia ich do świadczenia (Dz 2,4). Widzimy to także w przypadku powołania św. Pawła. Ananiasz poszedł do niego na rozkaz samego Chrystusa i włożył na niego ręce (Dz 9,17). Od tego momentu, oczywiście po przyjęciu chrztu świętego, stał się głosicielem prawdy Ewangelii (Dz 9,20). Podobnie widzimy rolę Ducha Świętego w innym wydarzeniu, opisanym w trzynastym rozdziale Dziejów Apostolskich. Oto zanim Barnaba i Szaweł zostają wysłani na pierwszą misję wspólnota pości, odprawia nabożeństwo i starsi wkładają na nich ręce. Autor zaś Dziejów Apostolskich stwierdza, że zostali oni posłani przez Ducha Świętego (Dz 13,4). A więc to Duch Święty jest ową siłą, która prowadzi uczniów na drogi misyjne, ożywia wszelkie działanie, a więc także wszelkie posługiwanie w Kościele. Również i Nadzwyczajni Szafarze otrzymują mandat od swego biskupa, błogosławieństwo, dar Ducha Świętego do wypełnienia posługi i to Jego mocą realizują tę piękną misję, wykorzystując swoje osobiste zdolności i talenty.
Kościół stawia Nadzwyczajnym Szafarzom wysokie wymagania. Winni oni wyróżniać się dojrzałością wiary, zdrową pobożnością eucharystyczną i intensywnym życiem sakramentalnym, wzorowym życiem moralnym i solidnością w życiu małżeńskim, rodzinnym, zawodowym i sąsiedzkim. Odpowiednimi kwalifikacjami intelektualnymi, sprawnością psychiczną i fizyczną, aktywnym uczestnictwem w życiu parafialnym, poważaniem u wiernych a także innymi pozytywnymi cechami charakteru, takimi jak otwarta i służebna postawa wobec drugich, serdeczność i łatwość nawiązywania kontaktu z chorymi i ludźmi w podeszłym wieku. By uniknąć podejrzenia o niską motywację, Szafarze Nadzwyczajni nie mogą być jednocześnie politykami, biznesmenami ani tzw. działaczami społecznymi.
Pierwszym i podstawowym obowiązkiem Nadzwyczajnego Szafarza jest zanoszenie Komunii św. osobom chorym, które nie mogą dotrzeć do kościoła. Osoby te mają przecież także prawo do Eucharystii, i to nie tylko raz do roku, w Dzień Chorych, czy tylko raz w miesiącu, ale w każdą niedzielę i święto. Dla chorych posługa Nadzwyczajnych Szafarzy jest nieocenionym dobrem, gdyż wreszcie mogą oni przyjmować Komunię św. kiedy są do tego przygotowani i kiedy tylko tego zapragną.
Po wtóre, Nadzwyczajny Szafarz może pomagać w rozdawaniu Komunii św. także podczas Mszy św., gdy przystępuje do niej większa liczba wiernych, przy braku odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych (czyli biskupa, kapłanów, diakonów), albo gdy zwyczajni szafarze są zajęci innymi czynnościami duszpasterskimi lub udzielanie Komunii św. utrudnia im stan zdrowia, lub podeszły wiek. Jednakże - poza wypadkiem choroby lub niedołężności - celebrujący Mszę św. kapłani nie mogą wyręczać się posługą Szafarzy Nadzwyczajnych, sami nie rozdzielając Komunii świętej. Należy zawsze pamiętać, że głównym motywem wprowadzenia tej posługi jest duchowe dobro wiernych, a nie wygoda duszpasterzy. Posługa świeckich szafarzy Komunii św. umożliwia i ułatwia godne - bez tłoku i pośpiechu - przyjęcie Eucharystii uczestnikom Mszy św. w wielkie święta kościelne oraz w czasie dużych zgromadzeń wiernych.
Liczba Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii św. winna zależeć od wielkości parafii i ilości odprawianych Mszy św. Jeden Szafarz Nadzwyczajny powinien zasadniczo usługiwać podczas jednej Mszy św. w ciągu dnia i mieć możliwość zastępstwa w wypadku choroby lub wyjazdu poza parafię.
Zgodnie z zasadą podziału funkcji w zgromadzeniu liturgicznym nie powinien on również pełnić innych posług liturgicznych, np. lektora, kantora, komentatora, itp. Inną funkcję może pełnić zupełnie wyjątkowo, gdy brak właściwych osób i ich czynności musiałby wykonać odprawiający kapłan.
Dzisiaj w Poznaniu w kościele p.w. Bożego Ciała dwóch mężczyzn z naszej parafii otrzymuje promocję na Nadzwyczajnych Szafarzy Komunii Świętej. Są nimi:
Nojmann Wiesław, lat 47, zamieszkały przy ul. Marszałka Piłsudskiego w Międzychodzie i Wacławik Mariusz, lat 46, zamieszkały w Muchocinie.
Składam podziękowania rodzinom, które będą musiały znosić uciążliwości związane z posługą swoich mężów i ojców oraz dziękuję samym naszym Szafarzom za podjęcie tego szczególnego powołania dla dobra naszej wspólnoty parafialnej, zwłaszcza chorych, których będą nawiedzać. Bóg zapłać!
Jednocześnie prosimy: Błogosław Panie Jezu naszym Szafarzom. Błogosław wszystkim, dzięki których posłudze - w Kościele i w społeczeństwie - ludzie pielgrzymujący na ziemi już teraz mogą uczestniczyć w dobrach życia wiecznego. Amen.